[این
زیارت همان] زیارت عاشورای معروف است که از نزدیک و دور خوانده می‌شود و
شرح آن چنان‌که شیخ ابوجعفر طوسی در «مصباح» ذکر فرموده چنین است:
محمّد بن اسماعیل
بن بزیع، از صالح بن عقبه، از پدرش، از حضرت باقر(علیه‌السلام) روایت کرده
است: که حضرت فرموده: هرکه حسین بن علی(علیه‌السلام) را در روز «دهم
محرّم» کنار قبر آن حضرت زیارت کند تا آنکه گریان شود، خدا را در روز قیامت
ملاقات کند، با ثوابی به اندازه ثواب دو هزار حج و دو هزار عمره و دو هزار
جهاد که ثواب آن‌ها همانند ثواب کسی می‌باشد که در خدمت رسول خدا
(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وائمه‌طاهرین) جهاد کرده باشد.
راوی گفت: فدایت
شوم چه ثوابی است برای کسی که در شهرهای دور از کربلا باشد و برایش در
مانند این روز رفتن به سوی قبر آن حضرت ممکن نباشد؟
فرمود: هرگاه چنین
باشد به سوی صحرا بیرون رود، یا در خانه خود بر بلندی بام بالا رود و به
سوی آن حضرت با سلام اشاره کند و در نفرین کردن بر قاتلین آن حضرت بکوشد و
پس از آن دو رکعت نماز بخواند؛ و این کار را در اوایل روز، پیش از گذشتن
خورشید از لحظۀ ظهر انجام دهد، پس بر امام حسین(علیه‌السلام) زاری و گریه
کند و کسانی را که در خانه‌اش هستند، هرگاه از ایشان تقیه نمی‌کند، به گریه
کردن بر آن حضرت امر کند و در خانهٔ خود با نشان دادن بی‌تابی بر آن حضرت
عزا بپا دارد و یکدیگر را به مصیبتشان به حسین(علیه‌السلام) تسلیت و دلداری
دهند و من بر خدا برای ایشان همه آن ثواب‌ها را ضامنم، هرگاه این عمل را
انجام دهند.گفتم: فدایت شوم
این ثواب‌ها را برای ایشان ضامن می‌شوی و آن‌ها را به عهده می‌گیری؟ فرمود:
آری من ضامن و عهده گیرنده‌ام برای کسی که این عمل را بجا آورد.
گفتم: یکدیگر را چگونه تسلیت و دلداری دهند؟ فرمود: بگویند:
أَعْظَمَ اللّٰهُ أُجُورَنا بِمُصابِنا بِالْحُسَيْنِ عليه السلام،
وَجَعَلَنا وَإِيَّاكُمْ مِنَ الطَّالِبِينَ بِثارِهِ مَعَ وَلِيِّهِ
الْإِمامِ الْمَهْدِيِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِمُ السَّلاٰمُ.
خدا بزرگ کند
پاداش‌هایمان را به مصیبتمان بر حسین (درود بر او) و ما و شما را از
خواهندگان خون او همراه با ولی‌اش، امام مهدی از خاندان محمّد (درود بر
ایشان) قرار دهد.
و اگر بتوانی آن
روز را به دنبال حاجتی بیرون نروی، بیرون نرو، زیرا روز بلا و مصیبت است که
در آن حاجت مؤمن برآورده نمی‌شود و اگر برآورده شود برای او مبارک نخواهد
بود و در آن خیر و رشدی نخواهد دید و در آن روز هیچ‌کدام از شما برای
خانه‌اش، البته چیزی ذخیره نکند، چرا که هرکه در آن روز اگر چیزی ذخیره
کند، در آن چیز برکت نخواهد دید و برای او و اهلش که جهت آن‌ها ذخیره کرده
مبارک نخواهد بود. هرگاه این عمل
را به جا آوردند، حق‌تعالی برای ایشان ثواب هزار حج، هزار عمره و هزار جهاد
بنویسد که گویا همه را با رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) انجام داده باشد و
برای اوست مزد و پاداش مصیبت هر پیامبر و رسول و وصی و صدّیق و شهیدی که
مرده یا کشته شده باشد، از زمانی که حق‌تعالی آفریده دنیا را تا زمانی که
قیامت بر پا شود.
صالح بن عُقبه و
سیف بن عُمَیره گفته‌اند: عَلقَمة بن محمّد حَضرمی گفت: به حضرت
باقر(علیه‌السلام) گفتم: به من دعایی بیاموز که آن را در این روز بخوانم
برای هر زمان‌که آن حضرت را از نزدیک زیارت کنم و دعایی که آن را بخوانم
برای هر زمان‌که موفق به زیارتش از نزدیک نشوم و بخواهم با سلام به سوی او
از شهرهای دور از خانه‌ام اشاره کنم.
به من فرمود: ای
علقمه هرگاه آن دو رکعت نماز را خواندی به سوی آن حضرت با سلام اشاره کن و
در وقت اشاره به آن حضرت پس از گفتن «تکبیر» این کلام را بگو: [زیارتی که
چند سطر بعد ذکر می‌شود]
به درستی که
هرگاه این کلام را گفتی، دعا کرده‌ای به آن چیزی که دعا می‌کنند به آن
زائران آن حضرت از ملائکه و خداوند برای تو صد هزار هزار درجه بنویسد و
همانند کسی باشی که با امام حسین(علیه‌السلام) شهید شده باشد تا مشارکت کنی
با ایشان در درجاتشان و شناخته نشوی، مگر در زمرهٔ شهیدانی که با آن حضرت
شهید شده‌اند و برای تو نوشته شود زیارت هر پیامبر و رسولی و پاداش زیارت
هرکه زیارت کرده امام حسین(علیه‌السلام) را از روزی که شهید شده، سلام خدا
بر آن حضرت و اهل‌بیتش باد؛
می‌گویی:
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَبا عَبْدِاللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ
رَسُولِ اللّٰهِ، [السَّلامُ عَلَيْكَ يا خِيَرَةَ اللّٰهِ وَابْنَ
خِيرَتِهِ]، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ،
وَابْنَ سَيِّدِ الْوَصِيِّينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ فاطِمَةَ
سَيِّدَةِ نِساءِ الْعالَمِينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ثارَ اللّٰهِ
وَابْنَ ثارِهِ وَالْوِتْرَ الْمَوْتُورَ، السَّلامُ عَلَيْكَ وَعَلَی
الْأَرْواحِ الَّتِي حَلَّتْ بِفِنائِكَ، عَلَيْكُمْ مِنِّي جَمِيعاً
سَلامُ اللّٰهِ أَبَداً مَا بَقِيتُ وَبَقِيَ اللَّيْلُ وَالنَّهارُ؛
سلام بر تو ای
اباعبدالله، سلام بر تو ای فرزند رسول خدا، سلام بر تو ای فرزند
امیرمؤمنان و فرزند سرور جانشیان، سلام بر تو ای فرزند فاطمه سرور بانوان
جهانیان، سلام بر تو ای خون خدا و فرزند خون خدا و ای تنهای شهید شده که
هنوز خونخواهی‌ات انجام نگرفته، سلام بر تو و جان‌هایی که به درگاهت فرود
آمدند، از سوی من بر همگی شما سلام خدا باد برای همیشه تا هستم و تا شب و
روز باقی است؛
يَا أَبا عَبْدِاللّٰهِ، لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ وَجَلَّتْ
وَعَظُمَتِ الْمُصِيبَةُ بِكَ عَلَيْنا وَعَلَیٰ جَمِيعِ أَهْلِ
الْإِسْلامِ، وَجَلَّتْ وَعَظُمَتْ مُصِيبَتُكَ فِي السَّمَاوَاتِ عَلَیٰ
جَمِيعِ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ، فَلَعَنَ اللّٰهُ أُمَّةً أَسَّسَتْ
أَسَاسَ الظُّلْمِ وَالْجَوْرِ عَلَيْكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ، وَلَعَنَ
اللّٰهُ أُمَّةً دَفَعَتْكُمْ عَنْ مَقامِكُمْ وَأَزالَتْكُمْ عَنْ
مَراتِبِكُمُ الَّتِي رَتَّبَكُمُ اللّٰهُ فِيها، وَلَعَنَ اللّٰهُ
أُمَّةً قَتَلَتْكُمْ؛
ای اباعبدالله،
هرآینه عزایت بزرگ و سنگین شد و مصیبت تو بر ما و بر همه اهل اسلام بس
دشوار و طاقت‌فرسا گشت و سنگین و دشوار و طاقت‌فرسا شد مصیبتت در آسمان‌ها
بر همه اهل آسمان، خدا لعنت کند امّتی که بنای ستم و بی‌داد بر شما اهل‌بیت
را بنیان نهادند و خدا لعنت کند قومی که شما را از مقامتان دور کرد و از
مرتبه‌هایتان برکنار نمود، مرتبه‌هایی که خدا شما را در آن‌ها جای داد و
خدا لعنت کند امّتی که شما را کشتند؛
وَلَعَنَ اللّٰهُ الْمُمَهِّدِينَ لَهُمْ بِالتَّمْكِينِ مِنْ قِتالِكُمْ،
بَرِئْتُ إِلَی اللّٰهِ وَ إِلَيْكُمْ مِنْهُمْ وَ [مِنْ] أَشْياعِهِمْ
وَأَتْباعِهِمْ وَأَوْلِيائِهِمْ، يَا أَبا عَبْدِاللّٰهِ، إِنِّي سِلْمٌ
لِمَنْ سالَمَكُمْ، وَحَرْبٌ لِمَنْ حارَبَكُمْ إِلیٰ يَوْمِ
الْقِيامَةِ، وَلَعَنَ اللّٰهُ آلَ زِيادٍ وَآلَ مَرْوانَ، وَلَعَنَ
اللّٰهُ بَنِي أُمَيَّةَ قاطِبَةً، وَلَعَنَ اللّٰهُ ابْنَ مَرْجانَةَ،
وَلَعَنَ اللّٰهُ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ، وَلَعَنَ اللّٰهُ شِمْراً ،
وَلَعَنَ اللّٰهُ أُمَّةً أَسْرَجَتْ وَأَلْجَمَتْ وَتَنَقَّبَتْ
لِقِتالِكَ؛
و خدا لعنت
کند آنان را که امکانات و توان جنگ با شما را برای ایشان تدارک دیدند، من
بیزاری می‌جویم به سوی خدا و به سوی شما از ایشان و از شیعیان و پیروان و
دوستدارانشان، ای اباعبدالله من تا روز قیامت در صلحم با کسی که با شما صلح
کرد و در جنگم با کسی که با شما جنگید و خدا لعنت کند خاندان زیاد و
خاندان مروان را و خدا همه بنی امیه را لعنت کند و لعنت کند پسر مرجانه و
عمر بن سعد و شمر را و لعنت کند امّتی که مرکب‌ها را زین کردند و لگام زدند
و جنگ با تو را دنبال کردند؛
بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي، لَقَدْ عَظُمَ مُصابِي بِكَ، فَأَسْأَلُ
اللّٰهَ الَّذِي أَكْرَمَ مَقامَكَ، وَأَكْرَمَنِي [بِكَ]، أَنْ
يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثارِكَ مَعَ إِمامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ
مُحَمَّدٍ صَلَّی اللّٰهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ . اللّٰهُمَّ اجْعَلْنِي
عِنْدَكَ وَجِيهاً بِالْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاٰمُ فِي الدُّنْيا
وَالآخِرَةِ، يَا أَباعَبْدِاللّٰهِ، إِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَی اللّٰهِ،
وَ إِلیٰ رَسُولِهِ، وَ إِلیٰ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ، وَ إِلیٰ
فاطِمَةَ، وَ إِلَی الْحَسَنِ، وَ إِلَيْكَ بِمُوَالاتِكَ؛
پدر و مادرم
به فدایت، همانا مصیبتت بر من دشوار و طاقت‌فرسا شد، از خدا که مقامت را
گرامی داشت و مرا به وسیله تو کرامت بخشید، درخواست می‌کنم که خون‌خواهی تو
را همراه پیشوای یاری شده از اهل‌بیت محمّد (درود خدا بر او و خاندانش)
روزی من کند، خدایا به حق حسین مرا نزد خود در دنیا و آخرت آبرومند قرار
ده، ای اباعبدالله من به خدا و رسولش و امیرمؤمنان و فاطمه و حسن تقرّب
می‌جویم، به دوستی تو؛
وَبِالْبَراءَةِ [مِمَّنْ قَاتَلَكَ، وَنَصَبَ لَكَ الْحَرْبَ،
وَبِالْبَراءَةِ مِمَّنْ أَسَّسَ أَسَاسَ الظُّلْمِ وَالْجَوْرِ
عَلَيْكُمْ، وَأَبْرَأُ إِلَی اللّٰهِ وَإِلیٰ رَسُولِهِ] مِمَّنْ
أَسَّسَ أَساسَ ذٰلِكَ وَبَنیٰ عَلَيْهِ بُنْيانَهُ، وَجَریٰ فِي ظُلْمِهِ
وَجَوْرِهِ عَلَيْكُمْ وَعَلَیٰ أَشْياعِكُمْ، بَرِئْتُ إِلَی اللّٰهِ وَ
إِلَيْكُمْ مِنْهُمْ، وَأَتَقَرَّبُ إِلَی اللّٰهِ ثُمَّ إِلَيْكُمْ
بِمُوالاتِكُمْ وَمُوالاةِ وَلِيِّكُمْ، وَبِالْبَراءَةِ مِنْ
أَعْدائِكُمْ، وَالنَّاصِبِينَ لَكُمُ الْحَرْبَ، وَبِالْبَراءَةِ مِنْ
أَشْيَاعِهِمْ وَأَتْبَاعِهِمْ، إِنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَكُمْ،
وَحَرْبٌ لِمَنْ حارَبَكُمْ، وَوَلِيٌّ لِمَنْ والاكُمْ، وَعَدُوٌّ لِمَنْ
عاداكُمْ؛
و به بیزاری
[از کسی که با تو جنگید و به تو اعلام جنگ داد و به بیزاری از آنان‌که اساس
ستم و جور بر ضدّ شما را پایه‌گذاری کردند و بیزاری می‌جویم بسوی خدا و
رسولش] از کسی که پایه‌گذاری کرد اساس این حادثه را و بنا نهاد بر آن
بنیانش را و روان شد در ستم و بیدادش بر شما و شیعیان شما، از ایشان به سوی
خدا و شما بیزارم و به خدا تقرّب می‌جویم و پس از آن به شما نیز با دوستی
نسبت به شما و دوستی نسبت به دوستان شما و به بیزاری از دشمنانتان و
برپاکنندگان جنگ با شما و به بیزاری از شیعیان و پیروان آن‌ها، من در صلحم
با کسی که با شما صلح کرد و در جنگم با کسی که با شما جنگید و دوستم با کسی
که شما را دوست داشت و دشمنم با کسی که شما را دشمن داشت؛
فَأَسْأَلُ اللّٰهَ الَّذِي أَكْرَمَنِي بِمَعْرِفَتِكُمْ، وَمَعْرِفَةِ
أَوْلِيَائِكُمْ، وَرَزَقَنِي الْبَراءَةَ مِنْ أَعْدائِكُمْ، أَنْ
يَجْعَلَنِي مَعَكُمْ فِي الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ، وَأَنْ يُثَبِّتَ لِي
عِنْدَكُمْ قَدَمَ صِدْقٍ فِي الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ، وَأَسْأَلُهُ أَنْ
يُبَلِّغَنِي الْمَقامَ الْمَحْمُودَ لَكُمْ عِنْدَ اللّٰهِ، وَأَنْ
يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثارِي مَعَ إِمامٍ هُدیً ظَاهِرٍ نَاطِقٍ بِالْحَقِّ
مِنْكُمْ؛
پس درخواست
می‌کنم از خدا که مرا به معرفت شما و دوستان شما گرامی داشت و بیزاری از
دشمنان شما را نصیب من کرد، اینکه مرا در دنیا و آخرت با شما قرار دهد و
جایگاهم را نزد شما با پیشینه‌ای نیک استوار بدارد و از او می‌خواهم که مرا
برساند به مقام ستوده‌ای که برای شما نزد خداست و روزی کند خون‌خواهی‌ام
را به همراه امام هدایت‌گر آشکار و گویای به حق از خاندان شما؛
وَأَسْأَلُ اللّٰهَ بِحَقِّكُمْ وَبِالشَّأْنِ الَّذِي لَكُمْ عِنْدَهُ
أَنْ يُعْطِيَنِي بِمُصابِي بِكُمْ أَفْضَلَ مَا يُعْطِي مُصاباً
بِمُصِيبَتِهِ، مُصِيبَةً مَا أَعْظَمَها وَأَعْظَمَ رَزِيَّتَها فِي
الْإِسْلامِ وَفِي جَمِيعِ السَّماواتِ وَالْأَرْضِ . اللّٰهُمَّ
اجْعَلْنِي فِي مَقَامِي هٰذَا مِمَّنْ تَنالُهُ مِنْكَ صَلَواتٌ
وَرَحْمَةٌ وَمَغْفِرَةٌ، اللّٰهُمَّ اجْعَلْ مَحْيايَ مَحْيا مُحَمَّدٍ
وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَمَماتِي مَماتَ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ؛
و از خدا
می‌خواهم به حق شما و منزلتی که برای شما نزد اوست که عطا کند به من به
خاطر مصیبت‌زدگی‌ام به شما برترین چیزی را که عطا کند به مصیبت‌زده‌ای به
خاطر مصیبتش، چه مصیبتی بزرگ است آن مصیبت و چه دشوار و طاقت‌فرسا است آن
عزا در اسلام و در همه آسمان‌ها و زمین. خدایا در این جایگاه مرا از کسانی
قرار ده که از سوی تو به آنان درود و رحمت و آمرزش می‌رسد، خدایا حیاتم را
حیات [آمیخته به عشق] محمّد و خاندان محمّد و مرگم را مرگ [در حال شیفتگی
به] محمّد و خاندان محمّد قرار ده؛
اللّٰهُمَّ إِنَّ هٰذَا يَوْمٌ تَبَرَّكَتْ بِهِ بَنُو أُمَيَّةَ وَابْنُ
آكِلَةِ الْأَكْبادِ، اللَّعِينُ ابْنُ اللَّعِينِ عَلَیٰ لِسانِكَ وَ
لِسانِ نَبِيِّكَ صَلَّی اللّٰهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ فِي كُلِّ مَوْطِنٍ وَ
مَوْقِفٍ وَقَفَ فِيهِ نَبِيُّكَ صَلَّی اللّٰهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ .
اللّٰهُمَّ الْعَنْ أَباسُفْيانَ وَمُعَاوِيَةَ وَيَزِيدَ بْنَ مُعَاوِيَةَ
عَلَيْهِمْ مِنْكَ اللَّعْنَةُ أَبَدَ الْآبِدِينَ، وَهٰذَا يَوْمٌ
فَرِحَتْ بِهِ آلُ زِيادٍ وَآلُ مَرْوانَ بِقَتْلِهِمُ الْحُسَيْنَ
صَلَواتُ اللّٰهِ عَلَيْهِ؛
خدایا این روز
روزی است که به آن تبرّک جستند بنی‌امیه و فرزند جگرخوار، آن لعنت‌شده
فرزند لعنت شده بر زبان تو و زبان پیامبرت (درود خدا بر او و خاندانش) در
هر کجا و هر جایی که پیامبرت (درود خدا بر او و خاندانش) در آن ایستاد.
خدایا لعنت کن اباسفیان و معاویه و یزید فرزند معاویه را که از جانب تو بر
آنان لعنت باد به جاودانگی جاودان‌ها و امروز روزی است که خوشحال شدند به
این روز خاندان زیاد و خاندان مروان، به خاطر کشتن حضرت امام حسین (درود
خدا بر او)؛
اللّٰهُمَّ فَضاعِفْ عَلَيْهِمُ اللَّعْنَ مِنْكَ وَالْعَذابَ
[الْأَلِيمَ] . اللّٰهُمَّ إِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَيْكَ فِي هٰذَا
الْيَوْمِ، وَفِي مَوْقِفِي هٰذَا، وَأَيَّامِ حَيَاتِي بِالْبَرَاءَةِ
مِنْهُمْ، وَاللَّعْنَةِ عَلَيْهِمْ، وَبِالْمُوَالاةِ لِنَبِيِّكَ وَآلِ
نَبِيِّكَ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمُ السَّلامُ؛
خدایا پس لعنت و
شکنجه‌ات را بر آنان دوچندان کن، خدا من در این روز و در این جایگاه و همه
روزهای زندگی‌ام به تو تقرّب می‌جویم، به بیزاری از اینان و لعنت بر ایشان
و به دوستی پیامبر و خاندان پیامبرت (درود بر او ایشان)؛
سپس «صد مرتبه» بگو:
اللّٰهُمَّ الْعَنْ أَوَّلَ ظَالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَآلِ
مُحَمَّدٍ وَآخِرَ تَابِعٍ لَهُ عَلَیٰ ذٰلِكَ . اللّٰهُمَّ الْعَنِ
الْعِصَابَةَ الَّتِي جاهَدَتِ الْحُسَيْنَ وَشايَعَتْ وَبايَعَتْ
وَتابَعَتْ عَلَیٰ قَتْلِهِ، اللّٰهُمَّ الْعَنْهُمْ جَمِيعاً؛
خدایا لعنت کن
نخستین ستمکاری را که به حق محمّد و خاندان محمّد ستم کرد و آخرین کسی را
که در این ستم از او پیروی نمود.
خدایا لعنت کن جمعیتی را که با حسین پیکار کردند و همراهی نمودند و پیمان
بستند و پیروی کردند بر کشتن آن حضرت، خدایا همه آنان را لعنت کن؛
پس بگو «صد مرتبه»:
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَبا عَبْدِاللّٰهِ وَعَلَی الْأَرْواحِ الَّتِي
حَلَّتْ بِفِنائِكَ، عَلَيْكَ مِنِّي سَلامُ اللّٰهِ أَبَداً مَا بَقِيتُ
وَبَقِيَ اللَّيْلُ وَالنَّهارُ، وَلَا جَعَلَهُ اللّٰهُ آخِرَ الْعَهْدِ
مِنِّي لِزِيارَتِكُمْ، السَّلامُ عَلَی الْحُسَيْنِ، وَعَلَیٰ عَلِيِّ
بْنِ الْحُسَيْنِ، وَعَلَیٰ أَوْلادِ الْحُسَيْنِ ، وَعَلَیٰ أَصْحابِ
الْحُسَيْنِ؛
سلام بر تو ای
اباعبدالله و بر جان‌هایی که به درگاهت فرود آمدند، از سوی من سلام خدا بر
تو باد همیشه تا هستم و تا شب و روز باقی است و خدا زیارت شما را آخرین
زیارت از سوی من قرار ندهد، سلام بر حسین و بر علی بن الحسین و فرزندان
حسین و یاران حسین؛
آنگاه بگو:
اللّٰهُمَّ خُصَّ أَنْتَ أَوَّلَ ظالِمٍ بِاللَّعْنِ مِنِّي، وَابْدَأْ
بِهِ أَوَّلاً، ثُمَّ [الْعَن] الثَّانِيَ وَالثَّالِثَ وَالرَّابِعَ.
اللّٰهُمَّ الْعَنْ يَزِيدَ خامِساً، وَالْعَنْ عُبَيْدَ اللّٰهِ بْنَ
زِيادٍ وَابْنَ مَرْجانَةَ وَعُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَشِمْراً وَآلَ أَبِي
سُفْيانَ وَآلَ زِيادٍ وَآلَ مَرْوَانَ إِلیٰ يَوْمِ الْقِيَامَةِ.
خدایا اختصاص
ده، اوّلین ستمکار را از سوی من به لعنت و آغاز کن به آن لعنت اولین را،
سپس دومین و سومین و چهارمین را، خدایا یزید پنجم آنان را لعنت کن و لعنت
کن عبیدالله بن زیاد و پسر مرجانه و عمر بن سعد و شمر و خاندان ابوسفیان
خاندان زیاد و خاندان مروان را تا روز قیامت.
سپس به سجده برو و بگو:
اللّٰهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاكِرِينَ لَكَ عَلَیٰ مُصَابِهِمْ،
الْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلَیٰ عَظِيمِ رَزِيَّتِي، اللّٰهُمَّ ارْزُقْنِي
شَفاعَةَ الْحُسَيْنِ يَوْمَ الْوُرُودِ، وَثَبِّتْ لِي قَدَمَ صِدْقٍ
عِنْدَكَ مَعَ الْحُسَيْنِ وَأَصْحابِ الْحُسَيْنِ الَّذِينَ بَذَلُوا
مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَيْنِ عَلَيْهِ‌السلام.
خدایا سپاس تو
را سپاس شکرگزاران بر مصیبت‌زدگی آنان، خدا را سپاس بر بزرگی بلا و
مصیبتم، خدایا شفاعت حسین را در روز ورود [به قیامت] نصیبم کن و پیشینۀ نیک
مرا نزد خود ثابت بدار به همراه حسین و یاران حسین، آنان‌که جانشان را در
دفاع از حسین (درود بر او) بخشیدند.
علقمه گفت: حضرت
باقر(علیه‌السلام) فرمود: اگر بتوانی آن حضرت را هر روز به این زیارت در
خانه خود زیارت کنی زیارت کن که تمام این ثواب‌ها برای تو خواهد بود.