نویسنده
گوید: سید جلیل علی بن طاووس در کتاب «مصباح الزائر» در یکی از زیارات
حضرت موسی بن جعفر(علیه‌السلام) این صلوات بر حضرت را که مشتمل بر مقداری
از فضایل و مناقب و عبادات و مصائب آن جناب است نقل کرده؛ البته زائر، خود
را از فیض خواندن آن محروم نسازد:
اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَیٰ مُحَمَّدٍ وَأَهْلِ بَيْتِهِ، وَصَلِّ عَلَیٰ
مُوسَی بْنِ جَعْفَرٍ وَصِيِّ الْأَبْرارِ، وَ إِمامِ الْأَخْيارِ،
وَعَيْبَةِ الْأَنْوارِ، وَوارِثِ السَّكِينَةِ وَالْوَقارِ، وَالْحِكَمِ
وَالْآثارِ، الَّذِي كانَ يُحْيِي اللَّيْلَ بِالسَّهَرِ إِلَی السَّحَرِ
بِمُواصَلَةِ الاسْتِغْفارِ، حَلِيفِ السَّجْدَةِ الطَّوِيلَةِ،
وَالدُمُوعِ الْغَزِيرَةِ، وَالْمُناجاةِ الْكَثِيرَةِ، وَالضَّراعاتِ
الْمُتَّصِلَةِ،
خدایا درود
فرست بر محمّد و اهل‌بیتش و درود فرست بر موسی بن جعفر، جانشین نیکوکاران و
پیشوای خوبان و خزانه‌ی انوار و وارث آرامش و متانت و حکمت‌ها و آثار،
آن‌که همواره شب را با بیداری تا سحر، با به هم پیوستن استغفار زنده
می‌داشت، هم‌پیمان سجده‌های طولانی و اشک‌های سرشار و رازونیاز بسیار و
ناله‌های به هم پیوسته
وَمَقَرِّ النُّهیٰ وَالْعَدْلِ، وَالْخَيْرِ وَالْفَضْلِ، وَالنَّدیٰ
وَالْبَذْلِ، وَمَأْلَفِ الْبَلْویٰ وَالصَّبْرِ، وَالْمُضْطَهَدِ
بِالظُّلْمِ، وَالْمَقْبُورِ بِالْجَوْرِ، وَالْمُعَذَّبِ فِي قَعْرِ
السُّجُونِ وَظُلَمِ الْمَطَامِيرِ، ذِي السَّاقِ الْمَرْضُوضِ بِحَلَقِ
الْقُيُودِ، وَالْجَِنازَةِ الْمُنَادیٰ عَلَيْها بِذُلِّ الاسْتِخْفافِ،
وَالْوارِدِ عَلَیٰ جَدِّهِ الْمُصْطَفیٰ، وَأَبِيهِ الْمُرْتَضیٰ،
وَأُمِّهِ سَيِّدَةِ النِّساءِ بِإِرْثٍ مَغْصُوبٍ، وَوَِلاءٍ مَسْلُوبٍ،
وَأَمْرٍ مَغْلُوبٍ، وَدَمٍ مَطْلُوبٍ، وَسَمٍّ مَشْرُوبٍ؛
و قرارگاه خرد
و عدالت و خوبی و کرم و بذل و خوگرفته به بلا و صبر و پایمال شده به ستم و
دفن شده به بی‌عدالتی و شکنجه شده در عمق زندان‌ها و تاریکی‌های
زیرزمین‌ها، با ساق کوبیده به حلقه‌های زنجیرها و جنازه‌ای که با خواری و
سبک انگاشتن بر آن جار زده شده، وارد شونده بر جدّش مصطفی و پدرش مرتضی و
مادرش سرور بانوان، با ارثی غصب شده و حکومتی ربوده و زندگی و حیاتی به
پناه و خونی خواسته و زهری نوشانده؛
اللّٰهُمَّ وَكَمَا صَبَرَ عَلَیٰ غَلِيظِ الْمِحَنِ، وَتَجَرَّعَ غُصَصَ
الْكُرَبِ، وَاسْتَسْلَمَ لِرِضاكَ، وَأَخْلَصَ الطَّاعَةَ لَكَ،
وَمَحَضَ الْخُشُوعَ، وَاسْتَشْعَرَ الْخُضُوعَ، وَعادَی الْبِدْعَةَ
وَأَهْلَها، وَلَمْ يَلْحَقْهُ فِي شَيْءٍ مِنْ أَوامِرِكَ وَنَواهِيكَ
لَوْمَةُ لائِمٍ، صَلِّ عَلَيْهِ صَلاةً نامِيَةً مُنِيفَةً زاكِيَةً
تُوجِبُ لَهُ بِها شَفاعَةَ أُمَمٍ مِنْ خَلْقِكَ، وَقُرُونٍ مِنْ
بَراياكَ، وَبَلِّغْهُ عَنَّا تَحِيَّةً وَسَلاماً، وَآتِنا مِنْ لَدُنْكَ
فِي مُوالاتِهِ فَضْلاً وَ إِحْساناً وَمَغْفِرَةً وَرِضْواناً، إِنَّكَ
ذُو الْفَضْلِ الْعَمِيمِ، وَالتَّجاوُزِ الْعَظِيمِ، بِرَحْمَتِكَ يَا
أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
خدایا همچنان
که او بر سختی محنت‌ها صبر کرد، جام اندوه گرفتاری‌ها را نوشید و در برابر
خشنودی‌ات تسلیم شد و طاعت را برایت خالص نمود و خشوع را بی‌آلایش کرد و
فروتنی را شعار خود ساخت و با بدعت و اهلش دشمنی نمود و ملامت ملامتگری در
چیزی از اوامر و نواهی تو در او اثر نکرد، بر او درود فرست درودی بالنده
عالی، پاک که با آن درود برای او واجب گردانی شفاعت امت‌هایی از آفریدگانت و
گروه‌هایی از آفریده‌هایت و از سوی ما به او درود و سلام برسان و از نزد
خود در دوستی‌اش به ما فضل و احسان و آمرزش و خوشنودی عنایت کن که تو دارای
احسان فراگیر و گذشت فراوان هستی، به مهربانی‌ات ای مهربان‌ترین مهربانان.