شیخ
کفعمی در کتاب «بلدالامین» دعایی روایت کرده به روایت از حضرت
امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) که هر سوخته دل و مصیبت‌زده و غمناک و گرفتار آن
را بخواند، حق‌تعالی به او گشایش و فرج عطا کند؛
و آن دعا این است:
يَا عِمادَ مَنْ لَاعِمادَ لَهُ، وَيَا ذُخْرَ مَنْ لَاذُخْرَ لَهُ،
وَيَا سَنَدَ مَنْ لَاسَنَدَ لَهُ، وَيَا حِرْزَ مَنْ لَاحِرْزَ لَهُ،
وَيَا غِياثَ مَنْ لَاغِياثَ لَهُ، وَيَا كَنْزَ مَنْ لَاكَنْزَ لَهُ،
وَيَا عِزَّ مَنْ لَاعِزَّ لَهُ، يَا كَرِيمَ الْعَفْوِ، يَا حَسَنَ
التَّجاوُزِ، يَا عَوْنَ الضُّعَفاءِ، يَا كَنْزَ الْفُقَراءِ، يَا
عَظِيمَ الرَّجاءِ، يَا مُنْقِذَ الْغَرْقیٰ، يَا مُنْجِیَ الْهَلْكیٰ،
يَا مُحْسِنُ يَا مُجْمِلُ يَا مُنْعِمُ يَا مُفْضِلُ؛
ای تکیه‌گاه
آن‌که تکیه‌گاهی ندارد، ای اندوخته آن‌که اندوخته‌ای ندارد، ای پشتیبان
آن‌که پشتیبانی ندارد، ای نگاهدار آن‌که نگاهداری ندارد، ای فریادرس آن‌که
فریادرسی ندارد، ای گنج آن‌که گنجی ندارد، ای عزّت آن‌که عزّتی ندارد، ای
در گذشت کردن بزرگ‌منش و مهمان‌نواز، ای نیکو گذشت، ای پشتیبان ناتوانان،
ای غنای تهیدستان، ای بزرگ مایه‌ی امید، ای نجات‌دهنده غریقان، ای رهایی
بخش هلاک‌شدگان، ای احسان کننده، ای زیبایی‌بخش، ای نعمت‌ده، ای عطابخش؛
أَنْتَ الَّذِی سَجَدَ لَكَ سَوادُ اللَّيْلِ وَنُورُ النَّهارِ، وَضَوْءُ
الْقَمَرِ وَشُعاعُ الشَّمْسِ، وَحَفِيفُ الشَّجَرِ وَدَوِیُّ الْماءِ،
يَا اللّٰهُ يَا اللّٰهُ يَا اللّٰهُ، لَاإِلٰهَ إِلّا أَنْتَ وَحْدَكَ
لَاشَرِيكَ لَكَ، يَا رَبَّاهُ يَا اللّٰهُ، صَلِّ عَلَیٰ مُحَمَّدٍ
وَآلِ مُحَمَّدٍ وَافْعَلْ بِنَا مَا أَنْتَ أَهْلُهُ.
تویی آن‌که
سیاهی شب و روشنی روز و پرتو ماه و شعاع خورشید و وزش باد در درخت و صدای
آب برایت سجده کرد، ای خدا، ای خدا، ای خدا، معبودی جز تو نیست، یگانه و
بی‌شریکی، ای پروردگار، ای خدا، بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست و با
ما آنچه شایسته آنی انجام ده.
پس از دعا هرچه حاجت داری بخواه.
نویسنده گوید: و
نیز برای گشایش مشکلات و رفع گرفتاری و برطرف‌شدن غم و اندوه، تداوم بر این
ذکر که حضرت جواد(علیه‌السلام) تعلیم داده بسیار سودمند است:
يَا مَنْ يَكْفِي مِنْ كُلِّ شَيْءٍ وَلَا يَكْفِي مِنْهُ شَيْءٌ اكْفِنِي ما أَهَمَّنِي.
ای آن‌که از هر چیز کفایت کند و از او چیزی کفایت نکند، کارهای مهمّ مرا کفایت فرما.