المناجاة الحادية عشرة: مناجاة المفتقرين
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی‌اش همیشگی است؛
إِلٰهِی كَسْرِی لَايَجْبُرُهُ إِلّا لُطْفُكَ وَحَنانُكَ، وَفَقْرِی
لَايُغْنِيهِ إِلّا عَطْفُكَ وَ إِحْسَانُكَ، وَرَوْعَتِی لَايُسَكِّنُها
إِلّا أَمانُكَ، وَذِلَّتِی لَايُعِزُّها إِلّا سُلْطانُكَ،
وَأُمْنِيَّتِی لَايُبَلِّغُنِيها إِلّا فَضْلُكَ، وَخَلَّتِی
لَايَسُدُّها إِلّا طَوْلُكَ، وَحَاجَتِی لَا يَقْضِيها غَيْرُكَ،
وَكَرْبِی لَايُفَرِّجُهُ سِوَیٰ رَحْمَتِكَ، وَضُرِّی لَايكْشِفُهُ
غَيْرُ رَأْفَتِكَ،
معبودم،
شکستگی‌ام را جز لطف و محبتت جبران نکند و تهیدستی‌ام را بی‌نیازی نرساند
جز مهر و احسانت و هراسم را جز امان تو آرام ننماید و خواری‌ام را جز
توانایی‌ات به عزّت تبدیل نکند و مرا جز احسانت به آرزویم نرساند و شکاف
فقرم را جز نیکی و محبتت پر نکند و حاجتم را کسی جز تو بر نیاورد و
غم‌زدگی‌ام را جز رحمتت برطرف نکند و بدحالی‌ام را جز مهرت نگشاید
وَغُلَّتِی لَايُبَرِّدُها إِلّا وَصْلُكَ، وَلَوْعَتِی لَايُطْفِيها
إِلّا لِقاؤُكَ، وَشَوْقِی إِلَيْكَ لَايَبُلُّهُ إِلّا النَّظَرُ إِلَیٰ
وَجْهِكَ، وَقَرارِی لَايَقِرُّ دُونَ دُنُوِّی مِنْكَ؛ وَلَهْفَتِی لَا
يَرُدُّها إِلّا رَوْحُكَ، وَسُقْمِی لَايَشْفِيهِ إِلّا طِبُّكَ،
وَغَمِّی لَايُزِيلُهُ إِلّا قُرْبُكَ، وَجُرْحِی لَايُبْرِئُهُ إِلّا
صَفْحُكَ، وَرَيْنُ قَلْبِی لَايَجْلُوهُ إِلّا عَفْوُكَ، وَوَسْوَاسُ
صَدْرِی لَايُزِيحُهُ إِلّا أَمْرُكَ .
و سوز سینه‌ام
را جز وصل تو خنک نکند و آتش درونم را جز دیدارت خاموش نگرداند و بر حرارت
شوقم به تو جز نگاه به جمالت آب نریزد و آرامشم بدون نزدیک شدن به حضرتت
برقرار نشود؛ و حسرتم را جز نسیم رحمتت برنگرداند و بیماری‌ام را جز درمانت
شفا ندهد و غمم را جز مقام قربت برطرف نسازد و زخمم را جز چشم‌پوشی‌ات
التیام ندهد و آلودگی دلم را جز گذشت تو صیقل ندهد و وسواس سینه‌ام را جز
فرمانت از میان نبرد، ای نهایت آرزوی آرزومندان،
فَيَا مُنْتَهیٰ أَمَلِ الْآمِلِينَ، وَيَا غَايَةَ سُؤْلِ السَّائِلِينَ،
وَيَا أَقْصَیٰ طَلِبَةِ الطَّالِبِينَ، وَيَا أَعْلَیٰ رَغْبَةِ
الرَّاغِبِينَ، وَيَا وَلِیَّ الصَّالِحِينَ، وَيَا أَمانَ
الْخَائِفِينَ، وَيَا مُجِيبَ دَعْوَةِ الْمُضْطَرِّينَ، وَيَا ذُخْرَ
الْمُعْدِمِينَ، وَيَا كَنْزَ الْبَائِسِينَ، وَيَا غِيَاثَ
الْمُسْتَغِيثِينَ؛ وَيَا قَاضِیَ حَوَائِجِ الْفُقَرَاءِ وَالْمَسَاكِينِ،
وَيَا أَكْرَمَ الْأَكْرَمِينَ، وَيَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ،
ای هدف خواهش
خواهندگان، ای دورترین مطلوب جویندگان، ای والاترین اشتیاق مشتاقان، ای
سرپرست شایستگان، ای امان ترسیدگان، ای اجابت کننده دعای بیچارگان، ای
ذخیره ناداران، ای گنج بینوایان، ای فریادرس دادخواهان؛ ای برآورنده حاجات
تهیدستان و بر خاک‌نشستگان، ای کریم‌ترین کریمان، ای مهربان‌ترین مهربانان،
لَكَ تَخَضُّعِی وَسُؤالِی، وَ إِلَيْكَ تَضَرُّعِی وَابْتِهالِی،
أَسْأَلُكَ أَنْ تُنِيلَنِی مِنْ رَوْحِ رِضْوانِكَ، وَتُدِيمَ عَلَیَّ
نِعَمَ امْتِنانِكَ، وَهَا أَنَا بِبابِ كَرَمِكَ واقِفٌ، وَ لِنَفَحاتِ
بِرِّكَ مُتَعَرِّضٌ، وَبِحَبْلِكَ الشَّدِيدِ مُعْتَصِمٌ،
وَبِعُرْوَتِكَ الْوُثْقیٰ مُتَمَسِّكٌ .
فروتنی و
خواهشم به پیشگاه توست و زاری و ناله‌ام به‌سوی تو، از تو می‌خواهم مرا به
نسیم خرسندی‌ات برسانی و نعمت‌های نیکویت را بر من تداوم بخشی، من اینک بر
در خانه کرمت ایستاده‌ام و در معرض نسیم‌های نیکی‌ات قرار دارم و به رشته
محکمت چنگ زده‌ام و به دست‌آویز استوارت دست آویختم،
إِلٰهِی ارْحَمْ عَبْدَكَ الذَّلِيلَ، ذَا اللِّسَانِ الْكَلِيلِ،
وَالْعَمَلِ الْقَلِيلِ، وَامْنُنْ عَلَيْهِ بِطَوْلِكَ الْجَزِيلِ،
وَاكْنُفْهُ تَحْتَ ظِلِّكَ الظَّلِيلِ، يَا كَرِيمُ يَا جَمِيلُ، يَا
أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
خدایا بر بنده
خوارت که زبانش از گفتن ناتوان و عملش اندک است رحم کن و با احسان پیوسته و
برجسته‌ات بر او منّت گذار و او را زیر سایه بلندت حمایت کن، ای گرامی، ای
زیبا، ای مهربان‌ترین مهربانان.