المناجاة الثالثة عشرة: مناجاة الذاكرين
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی‌اش همیشگی است؛
إِلٰهِی لَوْلَا الْواجِبُ مِنْ قَبُولِ أَمْرِكَ لَنَزَّهْتُكَ مِنْ
ذِكْرِی إِيَّاكَ عَلَیٰ أَنَّ ذِكْرِی لَكَ بِقَدْرِی لَابِقَدْرِكَ،
وَمَا عَسَیٰ أَنْ يَبْلُغَ مِقْدارِی حَتَّیٰ أُجْعَلَ مَحَلّاً
لِتَقْدِيسِكَ، وَمِنْ أَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَيْنا جَرَيَانُ ذِكْرِكَ
عَلَیٰ أَلْسِنَتِنا، وَ إِذْنُكَ لَنا بِدُعائِكَ وَتَنْزِيهِكَ
وَتَسْبِيحِكَ .
معبودم، اگر
پذیرش فرمانت بر من واجب نبود هر آینه پاک نگاه می‌داشتمت از اینکه ذکر تو
گویم، چه ذکر من از تو به‌اندازه کاستی من است نه برازنده کمال تو، شأن و
اندازه من چقدر می‌تواند بالا رود تا ظرف تقدیس تو قرار گیرم؟ از بزرگ‌ترین
نعمت‌ها بر ما جاری شدن ذکر تو بر زبان ماست و اجازه‌ات به ماست که تو را
بخوانیم و تنزیه و تسبیح کنیم،
إِلٰهِی فَأَلْهِمْنا ذِكْرَكَ فِی الْخَلَاءِ وَالْمَلَاءِ، وَاللَّيْلِ
وَالنَّهارِ، وَالْإِعْلانِ وَالْإِسْرارِ، وَفِی السَّرَّاءِ
وَالضَّرَّاءِ، وَآنِسْنا بِالذِّكْرِ الْخَفِيِّ، وَاسْتَعْمِلْنا
بِالْعَمَلِ الزَّكِيِّ وَالسَّعْیِ الْمَرْضِيِّ، وَجازِنا بِالْمِيزانِ
الْوَفِيِّ .
خدایا پس ذکرت
را به ما الهام کن در نهان و آشکار و شب و روز و پیدا و پنهان و در خوشی و
ناخوشی و ما را به ذکر پنهان مأنوس ساز و به عمل پاکیزه و کوشش پسندیده
بکار گیر و به میزان کامل پاداشمان ده،
إِلٰهِي بِكَ هامَتِ الْقُلُوبُ الْوَالِهَةُ، وَعَلَیٰ مَعْرِفَتِكَ
جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبايِنَةُ؛ فَلَاٰ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ
إِلّا بِذِكْرَاكَ، وَلَا تَسْكُنُ النُّفُوسُ إِلّا عِنْدَ رُؤْياكَ،
أَنْتَ الْمُسَبَّحُ فِی كُلِّ مَكَانٍ، وَالْمَعْبُودُ فِی كُلِّ
زَمَانٍ، وَالْمَوْجُودُ فِی كُلِّ أَوَانٍ، وَالْمَدْعُوُّ بِكُلِّ
لِسَانٍ، وَالْمُعَظَّمُ فِی كُلِّ جَنانٍ، وَ أَسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ
لَذَّةٍ بِغَيْرِ ذِكْرِكَ، وَمِنْ كُلِّ رَاحَةٍ بِغَيْرِ أُنْسِكَ،
وَمِنْ كُلِّ سُرُورٍ بِغَيْرِ قُرْبِكَ، وَمِنْ كُلِّ شُغْلٍ بِغَيْرِ
طَاعَتِكَ .
معبودم، دل‌های
عاشق، شیفته تو هستند و خردهای جدای از هم، بر معرفتت گرد آمده‌اند؛ بدین
خاطر دل‌ها آرام نگیرند جز به یاد تو و جان‌ها جز به هنگام مشاهده‌ات راحتی
نیابند، تو تنزیه‌شده‌ای در هرجا و تو را پرستیده‌اند در هر زمان و در
هموارۀ روزگار بوده‌ای و به هر زبان خوانده شده‌ای و در هر دلی بزرگداشت
شده‌ای و از هر لذّتی به جز ذکر تو و از هر آسایشی جز همدمی با تو و از هر
شادمانی به غیر قرب تو و از هر شغلی جز طاعت تو پوزش می‌جویم،
إِلٰهِی أَنْتَ قُلْتَ وَقَوْلُكَ الْحَقُّ:
﴿يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللّٰهَ ذِكْراً كَثِيراً وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلاً﴾ وَقُلْتَ وَقَوْلُكَ الْحَقُّ:
﴿فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ﴾،
فَأَمَرْتَنا بِذِكْرِكَ، وَوَعَدْتَنا عَلَيْهِ أَنْ تَذْكُرَنا
تَشْرِيفاً لَنا وَتَفْخِيماً وَ إِعْظَاماً، وَهَا نَحْنُ ذَاكِرُوكَ
كَما أَمَرْتَنا، فَأَنْجِزْ لَنا مَا وَعَدْتَنا، يَا ذاكِرَ
الذَّاكِرِينَ، وَيَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
خدایا تو گفتی
و گفتارت حق است که: «و صبح و شام او را با تسبیح گفتن، [از هر عیب و
نقصی] پاک و منزّه بدارید» و تو گفتی و گفتارت حق است: «[چنانچه خوش‌بختی
دنیا و آخرت را می‌خواهید] مرا [به عنوان معبود حقیقی قلباً] مورد توجه
قرار دهید تا [با پاداش ویژه‌ام] شما را مورد عنایت خاص خود قرار دهم» ما
را به یاد کردنت فرمان دادی و وعده فرمودی که تو نیز از روی گرامی‌داشت و
تمجید و بلندمرتبه شدن و بزرگ شدن، ما را یاد کنی، اکنون برابر با فرمانت
تو را یاد می‌کنیم، پس تو نیز به وعده‌ات وفا کن، ای یادآور یادکنندگان و
ای مهربان‌ترین مهربانان.