المناجاة الخامسة عشرة: مناجاة الزّاهدين
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی‌اش همیشگی است؛
إِلٰهِی أَسْكَنْتَنا داراً حَفَرَتْ لَنا حُفَرَ مَكْرِها، وَعَلَّقَتْنا
بِأَيْدِی الْمَنايا فِی حَبَائِلِ غَدْرِها، فَإِلَيْكَ نَلْتَجِئُ مِنْ
مَكَائِدِ خُدَعِها، وَبِكَ نَعْتَصِمُ مِنَ الاغْتِرارِ بِزَخَارِفِ
زِينَتِها، فَإِنَّهَا الْمُهْلِكَةُ طُلَّابَهَا، الْمُتْلِفَةُ
حُلَّالَهَا، الْمَحْشُوَّةُ بِالْآفاتِ، الْمَشْحُونَةُ بِالنَّكَبَاتِ .
معبودم، ما را
در خانه‌ای ساکن کرده‌ای که گودال‌های فریبش را برای ما آماده ساخته و در
شبکه‌های خیانتش به دست‌های مرگ آویخته، از دام‌های فریبش به تو پناه
می‌آوریم و چنگ می‌زنیم از مغرور شدن به زیورهای آراسته‌اش به عنایت تو که
این دنیا خواهندگانش را هلاک می‌سازد و واردینش را نابود می‌کند، آکنده به
آفت‌هاست، انباشته از نکبت‌هاست،
إِلٰهِی فَزَهِّدْنا فِيها، وَسَلِّمْنا مِنْها بِتَوْفِيقِكَ
وَعِصْمَتِكَ، وَانْزَعْ عَنَّا جَلابِيبَ مُخالَفَتِكَ، وَتَوَلَّ
أُمُورَنا بِحُسْنِ كِفايَتِكَ؛ وَأَوْفِرْ مَزِيدَنا مِنْ سَعَةِ
رَحْمَتِكَ، وَأَجْمِلْ صِلاتِنا مِنْ فَيْضِ مَواهِبِكَ، وَاغْرِسْ فِی
أَفْئِدَتِنا أَشْجارَ مَحَبَّتِكَ، وَأَتْمِمْ لَنا أَنْوارَ
مَعْرِفَتِكَ، وَأَذِقْنا حَلاوَةَ عَفْوِكَ وَلَذَّةَ مَغْفِرَتِكَ،
وَأَقْرِرْ أَعْيُنَنا يَوْمَ لِقائِكَ بِرُؤْيَتِكَ، وَأَخْرِجْ حُبَّ
الدُّنْيا مِنْ قُلُوبِنا كَما فَعَلْتَ بِالصَّالِحِينَ مِنْ صَفْوَتِكَ
وَالْأَبْرارِ مِنْ خَاصَّتِكَ، بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ،
وَيَا أَكْرَمَ الْأَكْرَمِينَ.
خدایا ما را به
دنیا بی‌رغبت کن و به توفیق و عصمتت ما را از آن سلامت بدار و جامه‌های
مخالفت را از هستی‌مان برکن و با حسن کفایتت امور ما را سرپرستی فرما؛ و
فزونی سهم ما را از رحمت گسترده‌ات کامل گردان و از چشمه‌سار مواهبت عطای
ما را نیکو کن و در سرزمین دل‌های ما درختان محبتت را بکار و انوار معرفتت
را بر ما کامل کن و شیرینی گذشت و لذّت آمرزشت را به ما بچشان و دیدگان ما
را در جهان دیگر به دیدارت روشن کن و محبّت دنیا را از دل ما بیرون بر،
آن‌گونه که درباره نیکوکاران برگزیده‌ات و خاصان نیکوکردارت انجام دادی،
به‌حق مهربانی‌ات ای مهربان‌ترین مهربانان و ای گرامی‌ترین گرامیان.