بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ
گریه ملائکه بر امام حسین(ع)
شیخ
اجل کامل ابوالقاسم جعفر بن قولویه قمی از امام صادق(علیه‌السلام) روایت
کرده: هرگاه حضرت ابوعبدالله را زیارت نمودید، ملازم سکوت باشید مگر از
خیر، به درستی که ملائکه شب و روز، از گروه حفظه نزد ملائکه‌ای که در
حایرند حاضر می‌شوند و با ایشان مصافحه می‌کنند و ملائکه‌ای که در حایرند
از شدّت گریستن جواب ایشان را نمی‌دهند و پیوسته مشغول گریه و زاری‌اند،
مگر در وقت زوال شمس و وقت طلوع فجر که در این دو موقعیت ساکت می‌شوند؛ پس
ملائکه حفظه منتظر می‌مانند تا ظهر شود و فجر ظاهر گردد، در این دو وقت با
ایشان سخن می‌گویند و ایشان از چیزهایی از امر آسمان از آن‌ها سؤال
می‌نمایند، ولی در بین این دو وقت ملائکه حائر نطق نمی‌کنند و از دعا و
گریستن آرام نمی‌گیرند؛
و نیز از آن
حضرت روایت کرده‌اند: که حق‌تعالی تنها برای قبر امام حسین(علیه‌السلام)
چهار هزار فرشته را ژولیده مو و گردآلود موکل نموده و به شکل اصحاب مصیبت
از طلوع صبح تا ظهر بر آن حضرت گریه می‌کنند و احادیث به این مضمون بسیار
است و از این روایات ظاهر می‌شود که گریستن بر آن حضرت در آن حرم مطهّر
محبوب و بلکه شایسته است که از اعمال آن بارگاه مبارک که «بیت الاحزان»
شیعیان است شمرده شود؛
و از حدیثی که از
امام صادق(علیه‌السلام) است و به وسیله صفوان روایت شده استفاده می‌شود که
زاری ملائکه در درگاه خدا، در لعنت کردن بر قاتلان امیرمؤمنان و بر قاتلان
امام حسین(علیه‌السلام) و نوحه نمودن پریان بر آنان و گریه کردن ملائکه که
گرداگرد ضریح امام حسین(علیه‌السلام) اند و بسیاری اندوه ایشان، به حدّی
است که اگر کسی آن‌ها را بشنود، خوردن و آشامیدن و خواب بر او گوارا نخواهد
بود.